πάμε σαν άλλοτε

Κάποτε πριν πολύ καιρό, που πέρασε γρηγορότερα απ'ότι περιμέναμε, η αγορά ενός δίσκου θεωρούνταν ιδιαίτερα σημαντική. Ενεργοποιούσε ένα σωρό μηχανισμούς πριν το πλατώ σταματήσει να γυρνά και το βινύλιο ταξινομηθεί στην αλφαβητική του θέση, ασφαλισμένο στο χαρτονένιο του «βρακί».

Καταρχάς έπρεπε να έχεις εξοικονομήσει τα χρήματα. Άνοιγες κουμπαράδες, βούταγες ψιλά από τις τσέπες των δικών σου, κρατούσες τα ρέστα από τα ψώνια και άμα χρειαζόταν…μπορούσες να πέσεις και πιο χαμηλά…Φεύγαμε τρέχοντας χωρίς να πληρώσουμε τις μακαρονάδες μας μόλις συνειδητοποιούσαμε ότι θα ξοδεύαμε χρήματα ταμένα στους δίσκους της επόμενης μέρας.

Στην συνέχεια έπρεπε να είσαι σίγουρος για το δίσκο που θα αγόραζες. Γείτονες ραδιοπειρατές και μεγαλύτερα αδέλφια στην αρχή, Άκης Εβενης, Ξυνοπουλος ή Πετρίδης στην καλύτερη, αργότερα , οι μέντορες και διαμορφωτές του προσωπικού μας γούστου. Προαπαιτούμενες βουτιές σε λίστες των 100 και προτεινόμενα των τελευταίων σελίδων του Ποπ & Ροκ, του Ήχου , ίσως και το Τοπ & Στίχοι όταν ήμασταν λίγο μικρότεροι.

Έτσι λοιπόν ήσουν έτοιμος να ξεκινήσεις για το Happening στη Χαρ. Τρικούπη ή το New Wave στους Αμπελοκήπους. Εννοείται ότι είχες ακόμα τις επιλογές του Pop Εleven, της Τζίνας, του 7&7 ή του Remember.

Υπήρχαν φορές που ξεκινούσες χωρίς κάποια πληροφορία για κάποιο τραγούδι που είχες ακούσει στο ράδιο. Τότε, προκειμένου να μη γυρίσεις με άδεια χέρια σπίτι, υπήρχε πάντα το ενδεχόμενο, να σε ακούει όλο το δισκάδικο να τραγουδάς στον πωλητή το ζητούμενο κομμάτι. Μου είχε συμβεί ουκ ολίγες φορές, με πιο «επιτυχημένη» μου ερμηνεία αυτή στο Wedding Song του Dylan… πρέπει να ήμουν κάπου στα 16.

Η ιεροτελεστία του ανοίγματος του δίσκου μου φέρνει ανατριχίλες ακόμα και στις σημερινές μου αγορές. Η μυρωδιά, η υφή του χαρτονένιου εξωφύλλου, τα ένθετα (αν είναι εισαγωγής), οι μικροί ήχοι του στατικού ηλεκτρισμού καθώς το βινύλιο βγαίνει για πρώτη φορά από τη χάρτινη θήκη. Και φυσικά οι πρώτες του στροφές πάνω στο πλατώ με τη βελόνα να ταξιδεύει πάνω του. Μαγεία…

Τότε τους δίσκους τους ακούγαμε ολόκληρους, προσεκτικά …σχεδόν τους μαθαίναμε. 1η πλευρά, 2η πλευρά, στίχοι , ένθετα και φωτογραφίες, αξιολογούσαμε κάθε κομμάτι , μαθαίναμε όλους τους τίτλους ανεξαιρέτως, γνώριζες για παράδειγμα πως λέγεται μέχρι και του 4ο τραγούδι της δεύτερης πλευράς.

Κάπου εκεί ανάμεσα στις πρώτες ακροάσεις τον ενέγραφες και στη λίστα με τους δίσκους - αν και το βήμα αυτό δεν εθεωρείτο απαραίτητο από όλους – προσωπικά το τηρούσα και το ΤΗΡΩ ευλαβικά. Αύξων αριθμός, καλλιτέχνης, τίτλος δίσκου, ημερομηνία κυκλοφορίας , ημερομηνία αγοράς…

Και έπειτα ερχόταν η σειρά των φίλων. Να έρθουν σπίτι, η να πας εσύ με το δίσκο παραμάσχαλα, να τον ακούσετε μαζί, να σχολιάσετε, να κρατήσετε σημειώσεις για να φτιάξετε συλλογές, να κάνετε τις απαραίτητες ανταλλαγές και τέλος να τον αντιγράψεις σε κασέτες για όσους δεν είχαν πικάπ ή να τον δανείσεις σε όσους εμπιστευόσουν ότι δε θα στον γρατζουνίσουν απ’ αυτούς που είχαν.

Σήμερα τις περισσότερες φορές κατεβάζουμε πολλαπλάσια άλμπουμ όσων έχουμε ανάγκη και αγοράζουμε μάλλον λιγότερα όσων πραγματικά θέλουμε, τα ακούμε μια φορά , μπορεί και λιγότερο αν πατάμε το σκιπ στα μισά του κομματιών και τελικά διαμορφώνουμε γνώμη πριν καλά μπούμε στο πετσί του δίσκου.

Τι μεσολάβησε όμως μεταξύ των δυο καταστάσεων? Καταρχάς 2 δεκαετίες και…. Εντωμεταξύ οι δίσκοι έγιναν cd, η αγορά μουσικής ακρίβυνε και γιγαντώθηκε. Και ξανακρίβυνε λίγο προτού τα cd παραδώσουν σκυτάλη στα mp3. Σ’αυτούς τους άυλους τίτλους, με το χάρισμα να είναι παρανόμως προσβασιμοι και εύκολα αποκτησιμοι κατά εκατοντάδες.

Κι εμείς? Εμείς μεγαλώσαμε, πιάσαμε δουλειές, πληρώσαμε τα cd χρυσά στην αρχή, πριν τα απορρίψουμε, ματαιοδόξως αγοράσαμε περισσότερα απ όσα μπορούσαμε να ακούσουμε, λατρέψαμε αρκετά που τα ξεχάσαμε γρήγορα, μπλοκάραμε από τη ροη των νέων κυκλοφοριών, αγωνιστήκαμε να καταλάβουμε τις νέες τάσεις.

Και συγχρόνως δε μαζευόμαστε σε σπίτια για να ακούσουμε δίσκους μαζί, ακούμε μόνοι με τα i-pod μας κάνοντας jogging ή βιαστικά μέσα στ’ αμάξια μας. Στηθήκαμε σε οθόνες με τις ώρες, κατεβάσαμε δισκογραφίες ολόκληρες, τις ακούσαμε ελάχιστα η καθόλου, πατήσαμε το σκιπ χιλιάδες φορές, εκδικηθήκαμε τις δισκογραφικές που μας έκλεβαν χρόνια, μιας και δεν πληρώνουμε πλέον, αλλά χάσαμε μαζί με το μέτρο και το κριτήριο. Πιθανότατα κάποιοι από μας και το νόημα.

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν το ευχαριστιόμουν. Δεν μου κολλάγανε πλέον νέες μελωδίες, δεν είχαν το χρόνο - πλην εξαιρέσεων - να εγγραφούν στο μυαλό μου. Δεν προλάβαινα να μάθω τους στίχους, ούτε καν να βγάλω δικούς μου όταν δεν τους καταλάβαινα, σιγοτραγουδούσα γι αυτό παλιότερα κομμάτια στο μπάνιο και στους περιπάτους μου.

Έτσι πάτησα φρένο. Κατέβηκα από το τρένο και ξανάπιασα την αργή μα ανθρώπινή μου ταχύτητα. Το ξέρω ότι δε θα τα μάθω όλα, θα μου ξεφύγουν και κάμποσα αριστουργήματα αλλά θα είμαι πάλι εγώ με τη μουσική. Και νοιώθω ήδη ήρεμος γιατί θα μπορώ να ξαναευχαριστηθω το πρώτο μου βινύλιο, θα μπορεί να έρθει η σειρά κάθε δίσκου μου να ξαναπαίξει τουλάχιστον άπαξ πριν αποχαιρετήσω τα γήινα .