το σπίτι - κράτος

Μένουμε σπίτι, μα πάλι ακολουθούμε τους δικούς τους κανόνες, απογοητευμένοι από τις ευκαιρίες που δεν ήρθαν, παραιτημένοι από το δικαίωμα σε μια κανονική μα επιλεγμένη ήσυχη ζωή. Διαφωνούμε, εναντιωνόμαστε τακτικά, φωνάζουμε ενίοτε σε 5ωρες διαδηλώσεις και μετά γινόμαστε ξανά οι συνηθισμένοι ΤΟΥΣ άνθρωποι. Η ευλογημένη κοινή μα σιωπηλή γνώμη. Τα λέμε και τα συμφωνούμε.

Στη θαλπωρή του καναπέ μου, τα πράγματα δε φαίνονται τόσο άσχημα. Κλείνω την πόρτα και η βρωμιά μένει απ’ έξω. Τα χρώματα που μου αρέσουν κυριαρχούν, αφήνω έξω τη λάθος μουσική την αγένεια μαζί και τον κόσμο που δε γουστάρω.

Μέσα στους τοίχους που ορίζω λοιπόν, η δια βίου εκπαίδευση μου επιλέγεται από έμενα, εγώ διαμορφώνω τη μόδα που θα ακολουθήσω φέτος, και προσπαθώ τόσο η σίτιση όσο και η ψυχαγωγία να ακολουθούν τα στάνταρ του πρότυπου βιοτικού επιπέδου που με ελκύει. 

Η αντίληψη και κοσμοθεωρία μου για το οτιδήποτε επικρατούν: πχ. πιστεύω στο Θεό – όχι τη θρησκεία – με το δικό μου «σωστό» τρόπο, ψηφίζω – αν θέλω - τους υποψηφίους της «κοινοπολιτείας», ερμηνεύοντας σωστότερα πάντως την ψήφο μου, ιδρύω εν τέλει καθ’ υπαγόρευση της προσωπικής μου γαλήνης το ολόδικό μου λιλιπούτειο κράτος.

Το κράτος μου συνορεύει με 3 σπίτια και 1 συνεργείο αυτοκινήτων, έχει εμπορικές συναλλαγές με άλλα όμορα κράτη, ιδιωτική ασφάλιση και εφαρμόζει πρόγραμμα ανακύκλωσης. Έχει εδραιωμένους δημοκρατικούς νόμους ελευθερίας, ίσως εκείνος της ισονομίας να χωλαίνει κάπως στην πράξη καθ’ ότι εγώ είμαι ο κυβερνήτης. Λειτουργεί ταυτόχρονα ως η μόνη ατομική πρεσβεία της ύπαρξης μου μέσα στην ελληνική επικράτεια. Σημαία δεν έχει.

Το μέλλον του αβέβαιο - παρ’ όλη την ευημερία - μιας και οι συνθήκες για την μελλοντική αυτονομία του σπιτιού-κράτους δεν έχουν ακόμη διασφαλιστεί. 

Μοναδικό επιτυχημένο (?) παράδειγμα για σπίτι-κράτος – τουλάχιστον στο ελληνικό έδαφος – το "Ανεξάρτητο Τσιρωνικό κράτος", του ανθρωπιστή γιατρού Βασίλειου Τσιρώνη. Διορισμένος γιατρός από τον Ερυθρό Σταυρό στις φυλακές των πολιτικών κρατουμένων του Αη Στράτη , και εργαζόμενος εκεί το 1958, είδε πολλά και βοήθησε περισσότερους πριν λιποτακτήσει από τον αντικομμουνιστικό «εθνικό κορμό». Χρεωμένος την ίδρυση του "Κόμματος των Αδεσμεύτων" καθώς και την πρώτη αεροπειρατεία επί ελληνικού εδάφους, το 1969, όταν δραπέτευσε οικογενειακώς από την Ελλάδα των συνταγματαρχών αρχικά στην Αλβανία και κατόπιν στη Σουηδία.

Το «Ανεξάρτητο Τσιρωνικό κράτος» στην οδό Άρεως 35 στο Παλ. Φάληρο – με 5 υπηκόους - ιδρύθηκε μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια σύλληψης του, για την υπόθεση της αεροπειρατείας, τον Νοέμβριο του 1977. Διήρκεσε 7 μιση περίπου μήνες, έως και την 11^η Ιουλίου του 1978. Τη μέρα που ειδικά εκπαιδευμένοι (???) κομάντος της Ελληνικής αστυνομίας εισβάλουν στο σπίτι-κράτος και «βρίσκουν» τον γιατρό νεκρό από τις σφαίρες του περιστρόφου του…

Μέχρι τότε είχε προλάβει να δραστηριοποιήσει το Ο.Ε.Μ. (Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο) και στις εκλογές του 1977 να ρίξει το σύνθημα της αποχής με λευκή ψήφο και να διεκδικήσει τα 250.000 λευκά ψηφοδέλτια της περιφέρειας Αθηνών.

Θυμάμαι να παρακολουθώ την υπόθεση διαβάζοντας καθημερινά, αρχάριος αναγνώστης ακόμα, «Το Βήμα» του πατέρα μου μα χωρίς από μνήμης να μπορώ να επιβεβαιώσω τους ισχυρισμούς του συγγραφέα στο άρθρο του Λεωνίδα Χρηστάκη από το ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ. Ανακαλώ όμως με ευκολία την κατευθυνόμενη από την εφημερίδα δυσφορία που μου προκαλούσε ο «έκνομος» αυτοεγκλεισμός του γιατρού όπως και το άγχος μου για την τύχη των «της ηλικίας μου» τέκνων του.

Στο ιστορικό λεύκωμα της, η Καθημερινή αναφέρει: "Τραγική κατάληξη έχει η αρχικά φαιδρή υπόθεση του Βασίλη Τσιρώνη που από το Δεκέμβριο του 1977 είχε οχυρωθεί στο διαμέρισμα του στη Γλυφάδα, το οπίο είχε μετατρέψει σε οπλοστάσιο. Σύμφωνα με τις αρχές ο 49χρονος αυτοκτονεί με το περίστροφό του, την ώρα που κομάντος της αστυνοίας πραγματοποιούν έφοδο στο σπίτι του. Ερωτηματικά για την αστυνομική επέμβαση και τις συνθήκες που οδήγησαν στο θάνατο του Τσιρώνει διατυπώνει η αντιπολίτευση" ενώ σε κάποιο εκτενέστερο άρθρο για το γεγονός αναφέρει πως η επιχείρηση σύλληψης του έγινε για υποθέσεις ακάλυπτων επιταγών, εξύβρισης και αντίστασης κατά της αρχής.

υγ. “Θα αποτραβηχτώ, θα τελειώσω το σπίτι και μετά θα ασχοληθώ μόνο με τον κήπο, θα είναι το κράτος μου”, είπε ο Γ. μια μέρα. “Η πολιτική ανυπακοή δε φτάνει”, είπε κάποια άλλη φορά ο Κ, ενώ ο Τ. τηλεφωνικά ρώτησε γελώντας: “Ρε, λες να βγούμε ξανά στα βουνά;”

Η πρώτη φωτό είναι λεπτομέρεια απο τη σειρά του Αρκά: Χαμηλές Πτήσεις.