το 74 κάποια Σοφία

Τα «Τραγούδια του αγώνα» του Μίκη, δε μπορώ ποτέ να τα κρίνω αντικειμενικά. Είναι κατά κάποιο τρόπο στο dna μου όπως ακριβώς και το soundtrack της ταινίας «Ζ». Τα έχω αμφότερα ακούσει  εξ απαλών ονύχων δεκάδες χιλιάδες φορές, θα έλεγα τα κατέχω.  Η μόνη διαφορά είναι πως ενώ το γελαστό παιδί (Ζ) φιγούραρε ως βινύλιο στην οικογενειακή δισκοθήκη τα τραγούδια του αγώνα υπήρχαν μονάχα στην ταπεινή μορφή της  αντιγραμμένης μαγνητοταινίας.

Όταν πολλά χρόνια αργότερα θέλησα να αντικαταστήσω την (τε)λειωμένη οικογενειακή κασέτα με τη βινυλιακή έκδοση, έπεσε στα χέρια μου πρώτο ένα φθαρμένο αντίτυπο, που το κρατάω ακόμη παρ’ όλο που έκτοτε το έχω ξαναπετύχει πάμπολλες φορές σε καλύτερη κατάσταση.

Ο λόγος που συνδέθηκα με τη φθαρμένη κόπια είναι μία σημείωση γραμμένη στο εσώφυλλο με ημερομηνία 8/11/1974, από την τότε ιδιοκτήτριά του, κάποια Σοφία, που πάει κάπως έτσι:

"Για μένα οι μέρες του Πολυτεχνείου κι ο Ιούλιος του ’74 ήταν οι πιο γνήσιες στιγμές πολιτικού αγώνα γιατί για πρώτη φορά από τότε που ένιωσα την πολιτική ζωή, οι Έλληνες βρέθηκαν ενωμένοι για να ανακτήσουν την Ελευθερία."

Σοφία-8-11-1974

Ανάξιο λόγου θα σκεφτεί κάποιος (μάλλον κάποια), ανθρώπινες μικροϊστορίες που εμένα όμως με συνεπαίρνουν. Σκέφτομαι εκείνη τη Σοφία να γράφει τα λόγια εν θερμώ, την προβάλλω σήμερα να νιώθει προδομένη από τους συνέλληνές της, ίσως κι από τον ίδιο της τον εαυτό.