το τζάνκι

Με αφορμή την προχθεσινή record store day θυμήθηκα μια μελανή περίοδο στη ζωή μου σαν vinyl junkie.  Ήταν τότε που οι περισσότερες κυκλοφορίες που με ενδιέφεραν είχαν σταματήσει να βγαίνουν σε Lp, 91-92 θα ήταν, και μια αρρωστημένη σκέψη, ένας δαίμονας, είχε σφηνωθεί για τα καλά, είχε κυριέψει το μυαλό μου και μου υπαγόρευε να αντικαταστήσω όλα τα άλμπουμ από το 90 και μετά από βινύλιο σε cd. 

Μη τα πολυλογώ όμως, στο εικοσαήμερο – τόσο κράτησε - της επιχείρησης ανταλλαγής, έσπασα. Συνειδητοποίησα πως εγώ που κορόιδευα όσους έδιναν τους δίσκους τους έκανα τώρα το ίδιο. Κι όταν κατάλαβα το σφάλμα που επιχειρούσα, καμμιά 25αρια άλμπουμ είχαν προλάβει να κάνουν φτερά από τη δισκοθήκη μου. Τα περισσότερα δε, μεταξύ αυτών και το Dummy των Portishead, τα είχε αγοράσει –θα τ’ άκουγε, δε θα τ’ άκουγε δεν ξέρω - ένας πρώην συμφοιτητής, ο Τάσος.

Έβαζα θυμάμαι να ακούσω το ψηφιακό Dummy και τα χέρια μου δε βολεύονταν στο μικρό πλαστικό κουτάκι του cd, αναζητούσαν το χάρτινο εξώφυλλο, με το βαθύ μπλε χρώμα και το γαλάζιο ένθετο. Τα ηχογραφημένα ψηδιακά τριξίματα των τραγουδιώ, trip hop γαρ, ακούγονταν – γαμώτο - τόσο ξερά χωρίς τη συνοδεία των πραγματικών, αναλογικών σκρατς της βελόνας μου. 

Ένα πρωί, που με το που άνοιξα τα μάτια στο κρεβάτι μου σκέφτηκα το χαμένο μου βινύλιο,  - άραγε να χα δει σε όνειρο τον Τάσο με το δίσκο μου να τρέχουν μακριά μου; -  ήξερα πως είχε έρθει η ώρα.

- Τάσο καλημέρα, του κάνω.

- Σαν τα χιόνια μου απαντά, είχαμε 2-3 μήνες να μιλήσουμε, στον ύπνο σου με έβλεπες; Είπα ΝΑΙ, δε με πίστεψε, νόμισε πως χαριτολογούσα αλλά, μαλακία μου το ξέρω, δε βαριέσαι σκέφτηκα, είχα καλημερίσει ήδη οπότε μπήκα κατευθείαν στο ψητό:

- Ρε, συ φίλε τους Portishead. Μόνο αυτούς για τους άλλους δε καίγομαι.

- Τι τους Portishead;,  μου κάνει κατάπληκτος,

- Να, κοίτα, πότε θα ‘ρθεις Αθήνα, ή πότε θα σαι σπίτι να περάσω εγώ, να τους πάρω? Το βινύλιο εννοώ, το θέλω πίσω, θα σου το δώσω βέβαια σε  cd.

Που λες, έτσι έγινε. Ρεζίλι ξερεζίλι, το δίσκο τον πήρα πίσω, κατάφερα να βρω ξανά και τους περισσότερους απ’ όσους άλλους είχα «προδώσει», οι εφιάλτες σταμάτησαν. Παραδόθηκα ευτυχισμένο τζάνκι ξανά στην έξη μου στο πολυβινυλοχλωριδιο. 

υγ. Μόνο τους Auteurs, το “Now, I’m a cowboy” δεν έχω βρει. Μου χει μείνει το cd και πλέον δε το ακούω ποτέ. Όποιος το έχει σε βινύλιο, του το ανταλλάσω με cd.