2 Οκτωβρίου 2012

μια πλούσια σε συναισθήματα ανάρτηση




Λοιπόν, ΝΑΙ! Σε μια απόλυτη ταύτιση με τον αγαπητό Charlie Brown, ομολογώ πως τρέφω για τη δισκοθήκη μου τα καλύτερα των  συναισθημάτων. Ειδικά τώρα που απέκτησε ένα ακόμη κόσμημα από βινύλιο: Το "Peter Pan Hits The Suburbs", των θρυλικών The Astronauts από το 1981. (Ντάξει, σε επανέκδοση είναι αλλά καθόλου δε με ενδιαφέρει.).
 
Το δίσκο, ένα μίγμα ανεξάρτητου ψυχεδελικού φολκ πάνκ, τον συστήνω ανεπιφύλακτα. Στις δισκοκριτικές δεν είμαι καλός, δε μπορώ για παράδειγμα να γράψω πέντε λόγια για ένα δίσκο χωρίς να συμπεριλάβω στομφώδη επίθετα - αν και για τούτον το δίσκο πιστεύω ότι θα ακριβολογούσα - και γι αυτό το αποφεύγω. Πολλές φορές όμως όταν θέλω να "πορώσω" κάποιον για  ένα άλμπουμ, καταφεύγω σε μια "βίαιότερη" μεθόδο. Αυτή περιλαμβάνει κάθισμα του νέου ακροατή στον καναπέ μου, ακρόαση με το στανιό με υποχρεωτική αλαλία για όση ώρα παίζει ο δίσκος, κοίταγμα κάθε τόσο στα μάτια του υποψήφιου φαν και μια μονότονη επαναληπτικότητα στη μονογράμματη ερώτηση: Ε; Ε; Ε; από μέρους μου με ταυτόχρονη καταφατική κίνηση του κεφαλιού μου.

Peter Pan Hits The Suburbs
 Protest Song


I live my own life - do what I want - say what I mean
And you've got your own hope - strange ambition - different dreams
So who are you to say I'm wrong?
And who am I to say I'm right?
Though we live in separate ways, why do we argue, always fight?

A man who disagreed with a regime was termed a rat.
One night, some men came round - "we've read your books, we'd like a chat"
And then they kicked him round the cell
With cigarettes they burnt his face
Said "Remember, we're the law. Do you love your family, your dwelling place?"

And it seems that fools control the world, the nuclear button, the poison pen.
Most of us are in the dark, but then we're only little men.
But little men have mouths to feed
And little men don't want to kill
So little men are never told unless, of course, the earth stands still.

We have got a chant, ain't got a chorus, ain't even got a name
But it helps us through the night to know we don't share the blame
It's just another protest song ("Oh what a pretty protest song")
With words to try and make you think ("I think I'll go and have a drink")
But come the dawn resume your search for your ultimate power
Your missing link.




 Και δεν είναι μόνο που ξανακούω το δίσκο, είναι που το Protest Song, από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια με γλιτώνει τουλάχιστον με τον πρώτο στίχο του του από μια γραμμένη εν θερμώ ανάρτηση/μήνυμα με πολλαπλούς αοδέκτες, που "αχτένιστη" ξεκινούσε κάπως έτσι: 


Μη χάνεις την ψυχραιμία σου, σου λέω, συγκρατήσου. Ακούς; Κι ο πιο αδιάφορος άνθρωπος του πλανήτη θα πρόσεχε πως τον τελευταίο καιρό έχεις χάσει την ικανότητα να κρατάς το ζωνάρι σου δεμένο. Ναι ξέρω, χώρισες, φοβάσαι, κινδυνεύει η δουλειά σου, τα οικογενειακά σου πάνε κατά διαόλου, σού ‘κοψαν το μισό μισθό αλλά να σ’ ενημερώσω πως και οι δικές μου οι ανοχές βαίνουν σε οριακά  limit down. Δεν ξέρεις τι μπορεί να κουβαλάω στην καμπούρα μου κι εγώ, μην κοιτάς που πια δε στα λέω. Αν το σκεφτείς λιγάκι θα δεις ότι τελευταία σου ζητάω ελάχιστα, σου μιλάω όλο και λιγότερα, θα δεις ότι κατά πως λένε χαθήκαμε λιγάκι, κι ίσως και να χαθούμε περισσότερο, ίσα που να σκαπουλάρω το εγκεφαλικό.



15 σχόλια:

  1. Από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει στον πλανήτη .
    Χαίρομαι που πλέον τον καμαρωνεις σε βινυλιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο δίσκος αυτός είναι μύθος! για να χρησιμοποιήσω άλλη μια στομφώδη περιγραφή.

      Τι λες αύριο για το live των cult of youth? θα πάμε?

      Διαγραφή
    2. Οχι εγώ δεν θα πάω
      Δεν μου άρεσε ο καινούργιος τους δίσκος
      Πολύ μαυρίλα ρε φίλε

      Διαγραφή
    3. Θηφ, δεν το έχω ακούσει το καινούριο, θα το επιχειρήσω και θα σου πω.

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Φίλε Ηφ, εγώ εύχομαι δύναμη σε κάμποσους απ' όσους με περιστοιχίζουν. Η επιθετικότητά που πλέον έχει ξεφύγει από τους δρόμους και έχει εισβάλλει στους μικρόκοσμούς μας δεν παλεύεται. Και δε θέλω να τσακώνομαι για πράγματα που δεν αξίζει.

      Έχω κι εγώ τα δικά μου που μου σώνουν τις ανοχές και μου είναι έως ανυπόφοροι.

      Διαγραφή
  3. Αυτή τη βασανιστική ανάγκη να μεταδώσω τον ενθουσιασμό για ένα νέο μουσικό απόκτημα, την έχω κι εγώ. Από τις στιγμές που λες ότι είναι ωραία η ζωή...
    Ξενούδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ και επαυξάνω, αν και αφήνω μια μικρή πιθανότητα ο εξαναγκασμένος σε ακρόαση φίλος να μην το ευχαριστιέται τόσο όσο εγω φαντασιώνω.

      Διαγραφή
  4. Να φανταστώ τον βρήκες στο Μοναστηράκι;Πολύ καλός δίσκος..Το '81 ε? Μου θύμισες όμορφα πράγματα...

    Υπάρχει μια ρήση: When it rains,it pours.
    Mην το βάζεις κάτω κι ας έρχονται όλα μαζεμένα,πάντα έτσι έρχονται...Σου εύχομαι κι εγώ δύναμη! Καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ολοκαίνουριος με το γιαλιστερό του εξώφυλλο έφτασε σπίτι. Που και που - όλο και σπανιότερα βέβαια για τους γνωστούς λόγους - τιμάω νέες κυκλοφορίες από τα δισκάδικα.

      Ο συγκεκριμένος δίσκος θα είχε πολλαπλάσια τιμή αν ήταν μεταχειρισμένος.

      Σε όλους έρχονται μαζεμένα. Από επιλογή δε φορτώνω τα δικά μου στους γύρω μου, αν και κάπου κάπου τα κουβεντιάζω με φίλους.

      Δεν απαιτώ ίδιες συμπεριφορές από τους άλλους. Μόνο να, δεν αντέχω να ξεσπάει κανείς άδικα τα νεύρα του σε λάθος ...στόχο. Και δε μιλάω να συμβεί μια φορά, εδώ κοντεύει να γίνει θεσμός.

      Διαγραφή
  5. Πολλές φορές όμως όταν θέλω να "πορώσω" κάποιον για ένα άλμπουμ, καταφεύγω σε μια "βίαιότερη" μεθόδο. Αυτή περιλαμβάνει κάθισμα του νέου ακροατή στον καναπέ μου, ακρόαση με το στανιό με υποχρεωτική αλαλία για όση ώρα παίζει ο δίσκος κλπ.
    Για να συνεχίσω τους κινηματογραφικούς συνειρμούς (βλ. σχόλιο στο μουσταρδί Σκόντα), η μέθοδός σου μού θύμισε αναπόφευκτα τη «θεραπεία» στο Κουρδιστό πορτοκάλι... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χεχε! με κολακεύετε κύριε Σκύλε. ¨οντως κάπως έτσι πρέπει να εκπέμπεται η προσμονή από τα μάτια μου!


      Όσο για το Shortcuts, δεν το προσπέρασα το σχόλιο, απλά προσπαθώ μάταια να θυμηθώ την ιστορία στην οποία αναφέρεσαι. Όλο πάει να έρθει στο μυαλό μου κι όλο μακριά είναι. Και να φανταστείς ότι μου άρεσε πολύ η ταινία.

      Διαγραφή
  6. Απαντώ από μνήμης για το Shortcuts, χωρίς να πάρω τη βοήθεια του ίντερνετ:
    Η Λίλι Τόμλιν (η γκόμενα του Τομ Γουέιτς) χτυπάει παιδί με το αυτοκίνητο, το οποίο φαινομενικά δεν παθαίνει τίποτα, στη συνέχεια όμως μπαίνει στο νοσοκομείο και τελικά πεθαίνει. Σε αυτή την ιστορία εμφανίζεται ο μέγας Τζακ Λέμον, ως παππούς του παιδιού, ο οποίος συναντά για πρώτη φορά τον εγγονό του και τη νύφη του στον θάλαμο του νοσοκομείου. Στην πιο δυνατή σκηνή της ταινίας (για μένα), όταν το παιδί πεθαίνει ο Τζακ Λέμον παίρνει το καπελάκι του (κυριολεκτικά) και απλά φεύγει, χωρίς να πει κουβέντα σε κανέναν...
    Σπουδαία εφεύρεσις ο κινηματόγραφος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ σκύλε, το είχα δει φοιτητής, πράγμα που σημαίνει ότι έχει περάσει εικοσαετία οπότε δικαιολογούμαι λόγω ...γήρατος.

      ¨οσο για σένα, αν δε το είδες πρόσφατα δικαιούσαι νομίζω Oscar καλύτερης μνήμης!

      Διαγραφή
    2. Η μνήμη είναι φοβερά σχετικό πράγμα: πολλές ταινίες τις έχω ξεχάσει σχεδόν τελείως (και μάλιστα χωρίς να περάσει πολύς καιρός) και άλλες γράφονται μέσα μου ανεξίτηλα. Το ίδιο βέβαια ισχύει για τα πάντα, όχι μόνο για ταινίες.
      Το Short cuts το έχω δει δύο φορές: μία το '94 που παίχτηκε στις αίθουσες και άλλη μία σε κάποιο Ταινιόραμα στο πάλαι ποτέ Art Studio γύρω στο '98. Μου έχει εντυπωθεί τόσο καλά επειδή είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες και την έχω συζητήσει, αναφέρει και ανακαλέσει πολλές φόρες όλα αυτά τα χρόνια.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails