Κάθε που τελειώνει η ανάγνωση οποιουδήποτε σκίτσου ή ιστοριούλας του ευφυούς κατά τη γνώμη μου ΑΡΚΑ, ακόμα κι αφού στεγνώσουν τα ενίοτε υστερικά δάκρυα από το γέλιο, ένα χαμόγελο μένει καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου για ώρα. Αυτή είναι ίσως η αιτία που θεωρώ τόσο καλδεχούμενα την πίκρα, το σαρκασμός και τηυν τραγικότητα που κρύβονται πολλές φορές στις ιστορίες και τους πρωτσαγωνιστές των.
Στις πολυδιαβασμένες, απολαυστικές 'Χαμηλές Πτήσεις' (ένα από τα κορυφαία του καλύτερου κατά τη γνώμη μου έλληνα κομίστα, μαζί με τον κόκορα, το μπουλούκι του Show Business, και τη ζωή στον παράδεισο του 'Η Ζωή Μετά' ) ο επίλογος γράφεται πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία και του τελευταίας σελίδας της σειρά.
Εξομολογητικός, συγκινητικός, με τη σκληρότητα του πραγματικού κόσμου στην επιφάνεια. Χωρίς την όποια αλληγορία, το πιθανότατα το πιο διαφορετικό σχέδιο του ΑΡΚΑ από ποτέ.
Την ώρα που δεν ξέρω αν έτσι έχουν πάντα τα πράγματα ή αν αυτός είναι ο κανόνας.
το "τσίμπησα" από το left.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου