δύο χι ίσον έξι

Δυο παράλληλες μεταλλικές μπάρες, κάποτε κατάμαυρες τώρα γκρι, γδαρμένες από την πολλή χρήση ορθώνονται από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι. Στις συγκλίνουσες βάσεις τους συγκρατείται  με μεγάλες βίδες ένα αυξομειούμενης – απ’ ότι καταλαβαίνω – κλίσης, κάθισμα από φθαρμένη δερματίνη. Τα μπράτσα του καθίσματος βρίσκονται στο ύψος των αυτιών ενός μέσου αναστήματος ανθρώπου που θα αποφάσιζε να κάτσει σε αυτό ενώ από τις εξωτερικές τους πλευρές ξεκινά να ξετυλίγεται ένα κουβάρι από λιγδιασμένα συρματόσχοινα που περνώντας αρχικά από μεταλλικούς οδηγούς και τροχαλίες καταλήγουν να τα συνδέουν με τα ενσωματωμένα σε δυο στήλες βάρη στο πίσω μέρος της κατασκευής. 

- Κύριε, πόσες ευκαιρίες έχω; 

Χαμογέλασα σαν ηλίθιος και έστρεψα το βλέμμα μου από τα όργανα γυμναστικής που καταλάμβαναν όλο το λειτουργικό χώρο του δωματίου πρώτα στο παράταιρο για εφηβικό τοίχο εικονοστάσι  - όπου για κλάσματα δευτερολέπτου ικέτεψα για θεία δύναμη - κι έπειτα στο τετράδιό του.  

- Μία, μόνο μία, μία θα έχεις και στις πανελλήνιες,  μουρμούρισα ξέπνοα. 

Δύο χι ίσον έξι, μονολόγησε εκείνος επιστρέφοντας στους υπολογισμούς του για τρίτη φορά. Τον κοίταξα. Η πεποίθηση ότι βρίσκεται κοντά στη λύση έκανε τα μάτια του να βγάζουν φωτιές την ώρα που εγώ μόλις και μετά βίας συγκρατούμουν να μην κηδέψω μεγαλοφώνως τις χαραμισμένες ώρες της ζωής μου.

Γύρισε προς το μέρος μου, σήκωσε τα χέρια ψηλά σε ένδειξη νίκης και χαρούμενος είπε:

- Τέσσερα, ε;