καφές και καλημέρα

Ρίχνει προσεχτικά, μην λερώσει τη γραβάτα του που κρέμεται, λίγο νερό από το πλαστικό μπουκάλι στο καπάκι του σέικερ στο οποίο μόλις χτύπησε το φραπέ του. Το στρέφει στα δάχτυλά του με κυκλικές κινήσεις και αδειάζει τον ξεπλυμένο αφρό στον υπόλοιπο καφέ. Διαλέγει το πράσινο καλαμάκι από τα δύο που έχει μαζί του και το βυθίζει στον καφέ.

Έπειτα με την ίδια αυλάβεια με την οποία έβγαλε ένα ένα τα σύνεργα από τη μικρή δερμάτινη samsonite που κρεμάει στον ώμο του, τα ξανατοποθετεί στη θέση τους: το κουταλάκι στη θέση του στυλό, το πλαστικό μπουκαλι του νερού κλειδώνεται στο μονωτικό του περικάλυμμα και βολεύεται δίπλα στο κουτί της ζάχαρης. Πριν κλείσει την τσάντα βγάζει από μέσα ένα σακουλάκι με κουλούρια. 

Ντυμένος κομψά, λες και βγήκε μόλις από κάποιο συνέδριο, ή την πιο επίσημη εκδήλωση του κόσμου, στρώνει το μαντήλι του στα εξωτερικά σκαλιά του σταθμού του μετρό και με τον καφέ στο χέρι λίγο πριν καθίσει να διαβάσει τη χθεσινή του εφημερίδα προλαβαίνει να με δει να παρατηρώ κάθε του κίνηση. 

Μου επιστρέφει χαμογελαστά την καλημέρα που του λέω.

#

υγ. Δεύτερη από τις κάμποσες υπενθυμίσεις που θα ακολουθήσουν: Στο επεισόδιο του λεμονοστίφτη αυτήν την Παρασκευή, τον πρώτο (και τελευταίο) λόγο θα έχουν οι επιλογές των ακροατών. Γι αυτό όσοι και όσες ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν μπορούν από τώρα να μου στέλνουν τις προσωπικές τους επιλογές.