24 Ιουνίου 2016

"εσύ τι γλώσσα μιλάς?" με ρώτησε ο Άγγλος


Την πρώτη-πρώτη φορά που είχα πάει Λονδίνο - μέσα της δεκαετίας του 90 - , με θυμάμαι να τριγυρνάω στους δρόμους της πόλης μονάχος με ένα χάρτη στο χέρι και ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη (το μεγάλο με τους δίσκους το είχα αφήσει σε ένα locker στη Victoria). Κάποια στιγμή, δε θυμάμαι σε ποια γραμμή του υπόγειου ήταν που ρώτησα ένα μεσήλικο συνεπιβάτη κάποια πληροφορία. Εκείνος σηκώθηκε βιαστικός, με τράβηξε από το μανίκι άρον άρον και μαζί πεταχτήκαμε από το βαγόνι στην αποβάθρα του σταθμού. 

Περπάτησε πλάι μου σημειώνοντας με το παρκερ του μια διαδρομή από μελάνι στο χάρτη μου κι έπειτα ανεβαίνοντας τις ατέλειωτες κυλιόμενες μου έπιασε την κουβέντα: 

- Εσύ ποια γλώσσα μιλάς? με ρώτησε κι εγώ αγχωμένος για την προφορά μου κι ίσως κι ελάχιστα προσβεβλημένος  του απάντησα "Μα φυσικά αγγλικά, τόσην ώρα πως καταλαβαινόμαστε;" ή κάτι τέτοιο. Έκοψε εκείνος λίγο το βήμα του και απολογήθηκε που δεν έγινε κατανοητή η ερώτησή του. 

 - Ποια είναι η μητρική σου γλώσσα ηθελα να μάθω, Είμαι σχεδόν σίγουρος πως είσαι Ευρωπαίος πράγμα που σημαίνει πως είμαστε από την ίδια χώρα άρα η ερώτηση μου δε θα μπορούσε ποτέ να είναι "Από ποια χώρα είσαι?" 

Γέλασα με την καχυποψία μου, μιλήσαμε διανύοντας ένα ακόμα τσιγάρο δρόμο κι έπειτα με χαιρέτησε.

 - Καλά να περάσεις εδώ, εγώ πρέπει να βιαστώ να γυρίσω στο σταθμό γιατί αυτή δεν είναι η στάση μου και θ' αργήσω στη δουλειά, τώρα τον δρόμο το ξέρεις, κοίτα τι σου σημείωσα στο χάρτη¨δεξιά, επειτα στο δεύτερο αριστερά και θα το δεις μπροστά σου. 


#


Την πρώτη-πρώτη φορά που είχα πάει Λονδίνο, θυμάμαι πως κάθε τόσο με σταματούσαν (3 φορές σε μια μέρα) αστυνομικοί για σωματικό έλεγχο. Δίπλα μου περνούσαν ανενόχλητες φάτσες που μπροστά τους εκείνη του Tricky μοιάζει παραδείσιου χερουβείμ αλλά η δική μου - ποιος ξέρει γιατί - μάλλον κινητοπούσε το αστυνομικό τους δαιμόνιο. Χέρια στον τοίχο, πόδια ανοιχτά και σωματικός έλεγχος αρχικά κι έπειτα διαβατήρια, ταυτότητες κλπ.  Ευτυχώς κανείς τους δεν έψαξε την μπροστινή θήκη του μικρού μου σακιδίου στην πλάτη μου.

#

Μια άλλη φορά στην Αγγλία βολτάραμε με τον Ν. στο Brighton. Ήταν η εποχή που τα κλικ στη μηχανή μου ήταν μακρόσυρτα, και τα ενσταντανέ στα "φωτογραφικά" άλμπουμ δεν ήταν παγωμένα στο χρόνο μα είχαν ακόμα και επί παραγγελία σάουντρακ:

sounds like pop #ep205



Και να φανταστείς πως σχεδίαζα την ανάρτηση που θα συνόδευε αυτό το επεισόδιο για μέρες. Παρόλα αυτά το writer's block με νίκησε πάλι. Ας είναι. Δεν λέγεσαι θέλω να πιστεύω ηττοπαθής όταν αποδέχεσαι την ανωτερότητα του αντιπάλου (ή μήπως τη δικήσ ου κατωτερότητα). 

Αν κάποιος/α έχασε ή θέλει να το ξανακούσει μπορείς να το εντοπίσεις  εδώ:



ή να το αποκτήσει σε  mp3 φορματ:


click pic to download

γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
  • Μάνος Χατζιδάκις – Ο κύριος Νολλ
  • Shawn Phillip -  She Was Waiting for Her Mother at the Station in Torino and You Know I Love You Baby but Its Getting Too Heavy to Laugh
  • Timber Timbre - Resurrection Drive Part II
  • Paula Frazer - Watercolor Lines [live Athens ‘09]
  • The Velvet Underground - Sunday Morning [live at Max's Kansas City]
  • Hush Arbors - Fast Asleep
  • Luke Haines - Unsolved Child Murder
  • Mercury Rev - Goddess On a Highway
  • Bob Dylan- Knockin' On Heavens Door
  • Arab Strap - The First Big Weekend
  • Edward Sharpe & the Magnetic Zeros - Hot Coals
  • Kula Shaker - Tattva
  • Radha Krishna Temple - Govinda Jaya Jaya
  •  Swans - Frankie M
  • Black Mountain - Line Them All Up
  • Common sense - Grotesque
  •  Jakob Skott - Escape from the Keep
  • Orange Juice - Blue Boy
  • 2002 GR - Μαγική Αυλή
  • OMD - Electricity [Dindisc Version]
  • 801 - Third Uncle
  • Pixies - Motorway to Roswell

16 Ιουνίου 2016

fishing a Friday song #ep204



H ιστολογική μου ασυνέπεια γιγαντώνεται. Το επεισόδιο της προηγούμενης Παρασκευής μόλις που βρίσκει το δρόμο του στον blogger, ελάχιστες ώρες πριν την εκπομπή του καινούριου. Ας είναι. Αν κάποιος/α έχασε ή θέλει να το ξανακούσει μπορείς να το εντοπίσεις  εδώ:




ή να το αποκτήσει σε  mp3 φορματ:

click pic to download

γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
  • Blaine L. Reininger- Moscow Calling
  • Miles Coombes - Les Hôpitaux 
  • The Shangri-Las - I can never go home anymore [stereo]
  • Active Member - Blah Blasphemy
  • Beck - Wow
  • Bran van 3000 - Drinkin in LA
  • Kan Kan - Marching Marching 
  • Garbage - Even Though Our Love Is Doomed
  • Gang Of Four - Damaged Goods [live at Palace ‘84]
  • Fun Boy Three - The Lunatics (Have Taken Over the Asylum)
  • Dexys - Curragh Of Kildare 
  • The Last - Should I Say a Word
  • Hedwig and the Angry Inch - Angry Inch
  • Rufus Wainwright - The Origin Of Love
  • Doors - People Are Strange
  • The Goon Sax - Anyone Else
  • Rainy Day - John Riley
  • PJ Harvey - To Bring You My Love 
  • Violent Femmes - No Killing
  • Paul Simon feat. Dion - New York Is My Home 
  • Ummagma - Lama [Robin Guthrie Remix]
  • Slowdive – Catch the Breeze
  • The Brian Jonestown Massacre - Swallowtail 
  • Love - Maybe the people would be the times (or between Clark and Hilldale)
  • Momus – Lucky Like St. Sebastian
  • Billy Bragg and Wilco - Blood of the Lamb
  • The Beatles - Child Of Nature [Jealous Guy demo]
  • Television Personalities - Wish You Could Love Me for What I Am

8 Ιουνίου 2016

PJ Harvey, Brian Jonestown Massacre, Slowdive: ιστορίες για ηλεκτρικούς έρωτες, ψυχεδέλεια και σουβλάκια

Ανέκαθεν συμπαθείς μα λίγο ψιλοαδιάφοροι οι Βρετανοί Slowdive στα αυτιά μου. Από εκείνα τα συγκροτήματα μιας ανθίζουσας σκηνής (της shoegaze/dream pop των early 90s στην προκειμένη) που συμπληρώνουν το μουσικό της τοπίο, προσφέρουν τα τραγούδια τους στα μέσα της πρώτης πλευράς κάποιας κασετοσυλλογής αλλά ποτέ δε σε κάνουν να εξανίστασαι και να αναφωνείς «Γιατί ρε γαμώτο αυτή η μπαντάρα δεν έγινε μεγάλη και τρανή;» μες την τσαντίλα.

Κάπως έτσι θα ξεκινούσα την όποια αναφορά μου στους Βρετανούς Slowdive από τις αρχές της δεκαετίας του 90 και μέχρι εχθές που τους είδα να παίζουν ζωντανά στο νεοσύστατο Release Festival. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Slowdive
Η χθεσινή ήταν μια πολύ καλή συναυλιακή μέρα για μένα, - πιστεύω και για πολλούς άλλους από εμάς - μιας και ήταν εκεί όλοι οι ευφρόσυνοι παράγοντες ενός πετυχημένου φεστιβάλ. Σασπένς για το αν τελικά θα πραγματοποιηθεί λόγω του άστατου και συχνά παράδοξα καταρρακτώδους για θέρος καιρού, σχεδόν εφηβικός προεόρτιος ενθουσιασμός, συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων για την διακομιδή και την τελική συνάντηση, φίλοι, πάρα πολλοί φίλοι κι ακόμα περισσότερες εστίες καλών γνωστών διάσπαρτων στο τερέν της πλατείας Νερού (η οποία ευτυχώς δεν δικαίωσε το όνομά της), αλκοόλ σε …ωραίες ποσότητες, άφθονες μπύρες, τσίπουρα και τεκίλες (και μια σοκολάτα υγείας πορτοκάλι να διορθώνει κάθε τόσο τη γεύση), άρτια διοργάνωση με προσεγμένες λεπτομέρειες (ευχαριστήθηκα πολύ το εν είδη εισιτηρίου flyer που μοιράστηκε αναμνηστικά και σε αντικατάσταση των μπακαλοαποδείξεων που θεωρούνται σήμερα εισιτήρια), συζητήσεις με άγνωστους και ευγενείς ανθρώπους (Ναι, οι BEAK είναι μεγάλη μπάντα), επανασύνδεση με φίλους μας που ταξίδεψαν χιλιόμετρα για τις κοινές μας μουσικές αγάπες αλλά και με άλλους, ξεχασμένους, από τα παλιά (αλλά κι με έναν που παρότι με φίλησε και με αγκάλιασε και μιλήσαμε και κάνα πεντάλεπτο δεν κατάφερα να θυμηθώ αν τον έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου), όμορφο πλήθος συνθεατών, θα ‘λεγα συνομήλικων αν κρίνω και από το ισοϋψές ανάστημα των περισσότερων, εύκολη οπτική πρόσβαση στη σκηνή, συναίσθημα και φυσικά γενναίες δόσεις καλής μουσικής. 


Τους Noise Figures τους είχαμε από χέρι χαμένους, δουλεύαμε οι περισσότεροι ακόμα τη στιγμή που θα ανέβαιναν στη σκηνή, η τεράστια όμως κίνηση στη Βασ. Σοφίας και τη Συγγρού μας στέρησε την ικανοποίηση να ακούσουμε και τους Closer. Ήταν όμως ο μακρινός βόμβος του μπάσου τους που μας προσανατόλισε στην πορεία μας προς το συναυλιακό χώρο, δυο τρεις νότες προλάβαμε να ακούσουμε όλες κι όλες από το τελευταίο τους τραγούδι και τον αποχαιρετισμό τους.

Slowdive

Μπύρες, καλή διάθεση, δροσερό παραθαλάσσιο απόγευμα και Slowdive. Νομίζω ήταν οι μνήμες της παρατεταμένης εφηβείας των 20something που με ανατρίχιασαν ίσως ακόμα περισσότερο και από την ίδια τη μουσική τους. Προσηλωμένος στην πρώτη-πρώτη σειρά, στην ελάχιστη απόσταση από το τοτέμ των τεράστιων ηχητικών εγκαταστάσεων κλείνω τα μάτια (δε χάνεις τίποτα από την αντιηρωική σκηνικά τους παρουσία) και στροβιλίζομαι χαοτικά ακίνητος στον μακρόσυρτο ελεγειακά θορυβώδη ήχο τους και τα 23 μου χρόνια. 

Catch the Breeze και το στήθος μου δονείται και συντονίζεται στον όγκο των ηχητικών κυμάτων της μουσικής. Μεγάλη απόλαυση· η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. 

αυτά έπαιξαν οι Slowdive

BJM

Κι έπειτα βγήκαν οι Brian Jonestown Massacre. 
Ο Anton Newcomb και η παρέα του οι οποίοι προς τιμήν τους παρακολούθησαν ολόκληρο το set των Slowdive με κατανυκτική προσήλωση από τα πρανή της σκηνής. 

Brian Jonestown Massacre
Πρώτη φορά ντυμένος στα λευκά, πολύ σπάνιο αυτό, μου λέει ο Antony K στα δεξιά μου, ο ειδικός Brianjonestownmassacroλόγος της παρέας απαριθμώντας μου τα ονόματα των μελών της μπάντας, επισημαίνοντάς μου τις 2 απουσίες των (δε θυμάμαι ποιων) καθώς και την έκτακτη συνδρομή του κιθαρίστα των Dead Skeletons στο ρόστερ της μπάντας. 

Με φόρα από το shoegaze παρελθόν τους στην απόλυτα ψυχεδελική αισθητική που τιμούν σήμερα, καταλαμβάνουν τη νύχτα ικανοποιώντας νομίζω με τις επιλογές τους το όλο και αυξανόμενο ελληνικό κοινό.


Ικανοποιώντας και με το παραπάνω και τα δικά μου αυτιά μεν, μην καταφέρνοντας όμως να με κάνουν να μετανιώσω (παρόλο που θα το ήθελα) που την προηγούμενη φορά που εμφανίστηκαν στην Αθήνα προτίμησα τις αγκαλιές των Of Montreal αντί των δικών τους που έπαιζαν την ίδια ημέρα. Vad hands med dem, Pish, Leave it Alone, Days Weeks & Moths, Disappoint(?), Anemone μερικά από τα τραγούδια που έπαιξαν (και δε νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω ξανά ποιανών συνδρομή χρειάστηκα για την καταγραφή τους).

PJH


Let England Ssake

Για την εμφάνιση της PJ Harvey τώρα τι να σου πω; Έχω την εντύπωση πως είναι μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ κι αυτό το προσυπογράφω στην ιστορία μου δίχως ίχνος υποκειμενικότητας μιας και ποτέ στο παρελθόν δεν έχω δηλώσει ο μέγας των φανατικών. 


Σκέφτομαι, αν την πω Ιέρεια θα κατηγορηθώ για χρήση στερεότυπων αλλά παρόλα αυτά δεν μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει αλλιώς. Δεν γίνεται. Η ουσία του ροκ εν ρολ συγχωνευμένη σε μία γυναίκα είναι γεγονός: η ένταση, η θεατρικότητα, τα πιστεύω και τα βιώματα, η λαγνεία και το σεξ, η συγκίνηση, ο ιδρώτας του δεινού χορευτή και το σπάραγμά του, ο ηλεκτρισμός, το ταξίδι και ο σκοπός, το πνεύμα της Patti Smith, η απίστευτη φωνή και ο χειρισμός της, οι καταραμένοι έρωτες, ο μυστικισμός της Diamanda Galas, η απώλεια και η ευτυχία μα προπάντων οι ίδιες οι συνθέσεις καθαυτές δίπλα στο συγκρότημά της, αυτόν τον αιώνια αγέραστο ανθό μιας άλλοτε νεολαίας που κάποτε άλλαζε με τον τρόπο του τον ρου της μουσικής ιστορίας, του John Parish και του Mick Harvey (!!!) συμπεριλαμβανομένων. Απλά πράγματα.

PJ Harvey & band


κι αυτά τραγούδησε η Polly

Στο after party που δόθηκε κάπου στα βάθη των Πατησίων, όσοι δεν έπρεπε να ξυπνήσουν από τα χαράματα για τις δουλειές της επομένης, τιμήσαμε τη δυνατή μουσική και το αλκοόλ μέχρι πρωίας.

Πάμε για άλλα!


από απόσταση

Λονδίνο 2003

Είναι που δεν ταξιδεύω συχνά τα τελευταία χρόνια που με κάνει από καιρό σε καιρό να ανακατεύω ξανά τις ξεχασμένες εκδρομικές φωτογραφίες στα ψηφιακά άλμπουμ του υπολογιστή μου. Μερικές από αυτές με στέλνουν χωροχρονικά κατευθείαν στα μέρη που είχα επισκεφτεί και ανακαλούν από την έσω μνήμη τις στιγμές που απαθανατίστηκαν καθαυτές: τη διάθεση εκείνης της μέρας, το μάλλινο πουλόβερ που φορούσα και έγδερνε το δέρμα του λαιμού μου, την προσμονή του καινούριου σε κάθε στροφή του Λονδίνου, του Βερολίνου ή των Βρυξελλών, το μπέργκερ που έσταξε τη μαγιονέζα του στιγματίζοντας τα περιπατητικά μου παπούτσια, το άρωμα της γυναίκας που περίμενε μπροστά μου στην ουρά για το μουσείο, 

Μερικές άλλες πάλι εικόνες, συνήθως εκείνες που αποτυπώθηκαν σε pixel από κεκτημένη ταχύτητα και δε σβήστηκαν για καθαρά ανεξήγητους λόγους, τις πρωτοκοιτάζω τώρα, χρόνια μετά  τη δημιουργία τους, εστιάζω στα διάφορα σημεία τους και πολύ συχνά ανακαλύπτω φρέσκα τοπία που μέχρι τώρα είχαν ξεφύγει της προσοχής μου.

Κάποια από αυτά αποκτούν δεύτερες ζωές και γίνονται πόστερ για τις εκπομπές μου. 



το προηγούμενο επεισόδιο της οποίας αν έχασες ή θέλεις να το ξανακούσεις μπορείς να το εντοπίσεις  εδώ:



ή να το αποκτήσεις σε  mp3 φορματ:




    γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

    • Christophe - Harp Odyssey
    • Xiu Xiu - Into the Night 
    • IllWind - Dark World 
    • Common Sense - Sun Comes Up
    • Peter Hammill - The Birds [demo]
    • Philip Glass - Knee Play
    • Death in Vegas - Consequences of Love
    • Xiu Xiu - Harold's Theme
    • Tears For Fears - Mad World
    • Gioumourtzina - Russian Market 
    • Wreckless Eric – Space Age 
    • Jarvis_Cocker- Looking for the girl 
    • Lalo Schifrin-Danube Incident
    • Shanandoa - Dies Irae
    • Slowdive - Summer Daze
    • Bill Callahan - Summer Dub 
    • Air - Dead Bodies
    • Black Mountain - Defector
    • Fleetwood Mac -The Chain
    • Smashing Pumpkins - Once Upon A Time
    • Brian Eno, John Cale, Nico, Kevin Ayers -. Baby's On Fire 
    • PJ Harvey - Let England Shake
    • Léo Ferré - écoute moi
    • The Stranglers - Walk On By
    • Catalogue - Khomeiny Twist
    Related Posts with Thumbnails